Τρίκαλα: Μια μητροκτονία που αποκαλύπτει ρωγμές στην κοινωνία

Η είδηση πως ένας 18χρονος από το Φλαμούλι Τρικάλων σκότωσε τη μητέρα του συγκλόνισε το πανελλήνιο. Πέρα από τη φρίκη που προκαλεί η πράξη καθαυτή, το γεγονός φωτίζει με ωμό τρόπο τα βαθιά κοινωνικά και ψυχολογικά ρήγματα που διαπερνούν την ελληνική οικογένεια και, συχνά, μένουν αθέατα πίσω από τους τοίχους ενός σπιτιού.

Η οικογένεια πίσω από το δράμα

Η 54χρονη γυναίκα ζούσε μόνη της, χωρισμένη από τον πατέρα του 18χρονου, με τον οποίο οι σχέσεις φέρεται πως ήταν δύσκολες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, οι καβγάδες ανάμεσα στη μητέρα και τον γιο δεν ήταν σπάνιοι — κανείς όμως δεν φανταζόταν πως θα οδηγούσαν σε μια τόσο ακραία πράξη.
Το πιο ανατριχιαστικό στοιχείο είναι η ψυχραιμία με την οποία ο νεαρός τηλεφώνησε ο ίδιος στην αστυνομία, δηλώνοντας πως «σκότωσε τη μητέρα του». 

Όταν η ψυχική υγεία αγνοείται

Το τραγικό αυτό περιστατικό εγείρει ερωτήματα για την ψυχική υγεία των νέων ανθρώπων και το πώς η κοινωνία αντιδρά στα σημάδια που προειδοποιούν.
Η εφηβεία και η πρώιμη ενηλικίωση είναι περίοδοι γεμάτες συναισθηματική ένταση, ανασφάλεια και εσωτερική σύγκρουση. Όταν σε αυτά προστίθενται οικογενειακά προβλήματα, απουσία επικοινωνίας ή συναισθηματική εγκατάλειψη, η ψυχή ενός νέου μπορεί να μετατραπεί σε πεδίο έκρηξης.
Η έλλειψη πρόσβασης σε ψυχολογική στήριξη, η κοινωνική ντροπή γύρω από τις ψυχικές διαταραχές και η υποβάθμιση του ρόλου των κοινωνικών υπηρεσιών αφήνουν τέτοιες περιπτώσεις να εξελίσσονται στο σκοτάδι.

Μια κοινωνία που μαθαίνει να σωπαίνει

Η υπόθεση στα Τρίκαλα δεν είναι μεμονωμένη. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, καταγράφεται αυξανόμενος αριθμός περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, με θύματα γυναίκες, ηλικιωμένους, ακόμη και παιδιά.
Κοινός παρονομαστής είναι η σιωπή: οι γείτονες που «δεν άκουσαν ποτέ τίποτα», οι συγγενείς που «δεν θέλησαν να ανακατευτούν».

Η κοινωνία μας συχνά επιλέγει την αδράνεια, θεωρώντας ότι η βία πίσω από κλειστές πόρτες είναι «οικογενειακή υπόθεση». Όμως, κάθε τέτοια σιωπή είναι ένα ακόμη βήμα προς την κανονικοποίηση της φρίκης.

Ανάγκη για πρόληψη και στήριξη

Το μήνυμα αυτής της τραγωδίας είναι ξεκάθαρο: η ψυχική υγεία πρέπει να πάψει να είναι ταμπού. Η πολιτεία οφείλει να ενισχύσει τα προγράμματα ψυχοκοινωνικής στήριξης, ιδιαίτερα για εφήβους και οικογένειες σε κρίση, ενώ οι εκπαιδευτικοί και οι κοινωνικοί λειτουργοί χρειάζονται μέσα και εκπαίδευση για να εντοπίζουν έγκαιρα σημάδια επικίνδυνης συμπεριφοράς.

Γιατί πίσω από κάθε τέτοιο έγκλημα δεν κρύβεται μόνο ένας θύτης και ένα θύμα — αλλά μια κοινωνία που δεν κατάφερε να δει, να ακούσει και να προλάβει.