Τα Σημαντικότερα Εμπόδια για ζωή στον πλανήτη Άρη 
  • Έλλειψη Μαγνητικού Πεδίου: Ο Άρης δεν διαθέτει παγκόσμιο μαγνητικό πεδίο. Οποιαδήποτε νέα ατμόσφαιρα δημιουργηθεί θα διαβρωθεί με την πάροδο του χρόνου από τον ηλιακό άνεμο, εκτός αν κατασκευαστεί μια τεράστια τεχνητή "ασπίδα" προστασίας.
  • Τοξικό Έδαφος: Το αρειανό έδαφος περιέχει τοξικές ενώσεις (υπερχλωρικά) που πρέπει να καθαριστούν πριν αναπτυχθούν φυτά.
  • Χρόνος και Ενέργεια: Η πλήρης γεωπλασία θα απαιτούσε εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες χρόνια, και τεράστιες ποσότητες ενέργειας και πόρων που υπερβαίνουν κατά πολύ τις σημερινές δυνατότητες. 


Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας (sci-fi). Βασίζεται σε υπαρκτές επιστημονικές έννοιες όπως η τεραμόρφωση και η γενετική τροποποίηση, αλλά τα γεγονότα, οι χρονολογίες και τα πλάσματα που περιγράφονται είναι προϊόν μυθοπλασίας.

Ο Άρης. Κόκκινος, παγωμένος, σιωπηλός. Για χιλιετίες, το τέταρτο βράχο από τον Ήλιο στεκόταν ως ένα φάντασμα πιθανής, χαμένης ζωής—ξεροί ποταμοί, αρχαίες κοιλάδες, η υπόσχεση νερού χαμένη στον αιθέρα. Οι πρώτες αποστολές τον 21ο αιώνα επιβεβαίωσαν τη σκληρή πραγματικότητα: ο πλανήτης ήταν νεκρός, ένα ρημαγμένο τοπίο που θυμόταν καλύτερες μέρες.
Κι όμως, η ζωή, όπως γνωρίζουμε, έχει έναν τρόπο να ξεπηδά στα πιο απίθανα μέρη. Η ιστορία της εξέλιξης της ζωής στον Άρη δεν γράφτηκε με φυσικό τρόπο, αλλά υπαγορεύτηκε από την ανθρώπινη θέληση και την ανάγκη για επιβίωση, ξεκινώντας τον 24ο αιώνα.

Η Σπίθα της Αποικίας

Όλα ξεκίνησαν με το Πρόγραμμα «Νέα Γη 2.0». Με τον δικό μας πλανήτη να ασφυκτιά από την υπερθέρμανση και την υπερκατανάλωση πόρων, ο Άρης μετατράπηκε στο καταφύγιο της ανθρωπότητας. Οι πρώτοι άποικοι δεν ήρθαν για να βρουν ζωή, αλλά για να τη φέρουν.

Η αρχική φάση ήταν η πιο δύσκολη: η Τεραμόρφωση. Τεράστιες μηχανές παραγωγής ατμόσφαιρας, εισαγωγή κυανοβακτηρίων ανθεκτικών στην ακτινοβολία και η απελευθέρωση τεχνητών, θερμογόνων αερίων στην ατμόσφαιρα. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός ελάχιστου βιότοπου. Χρειάστηκαν δύο αιώνες για να φτάσει η θερμοκρασία του πλανήτη σε επίπεδα που να επιτρέπουν μόνιμη, εξωτερική ανθρώπινη παρουσία, έστω και με αναπνευστήρες.
Καθώς οι πάγοι στους πόλους άρχισαν να λιώνουν, το νερό γέμισε ξανά τις λεκάνες. Εκεί, στα ρηχά, θολά νερά, γεννήθηκε η πρώτη αρειανή βιόσφαιρα.

Η Εξέλιξη της Νέας Βιόσφαιρας

Αυτή η ζωή ήταν γενετικά τροποποιημένη, σχεδιασμένη να επιβιώνει στην αραιή ατμόσφαιρα και το ψυχρό κλίμα. Τα πρώτα "αρειανά" φυτά δεν ήταν πράσινα, αλλά σκούρα μοβ ή μαύρα, χρησιμοποιώντας μια διαφορετική μορφή φωτοσύνθεσης για να εκμεταλλευτούν το λιγοστό, φιλτραρισμένο ηλιακό φως.
Μέχρι τον 27ο αιώνα, ο Άρης είχε αποκτήσει μια αχνή, ροζ-καφέ απόχρωση, ορατή πλέον από τη Γη.
Η πραγματική εξέλιξη, ωστόσο, συνέβη όταν η ανθρώπινη επέμβαση σταμάτησε. Οι αποικίες είχαν πλέον αυτονομηθεί και η νέα βιόσφαιρα αφέθηκε να ακολουθήσει τη δική της πορεία, προσαρμοζόμενη στους σκληρούς, αρεινούς νόμους της φύσης.

Εκεί εμφανίστηκαν τα πρώτα ζώα—όχι θηλαστικά, αλλά μικρά, εξαποδικά ερπετοειδή και έντομα, σχεδιασμένα αρχικά ως καθαριστές και επικονιαστές. Μεταλλάχθηκαν, εξελίχθηκαν, και άρχισαν να καταλαμβάνουν τις νέες, μικροκλιματικές θέσεις.

Στις σπηλιές του Valles Marineris, όπου η θερμοκρασία ήταν σταθερή και το νερό άφθονο, αναπτύχθηκαν τα πρώτα νοήμονα πλάσματα. Όχι ανθρώπινα.

Οι Σιωπηλοί Φύλακες

Οι "Αποσχιστές" (The Separatists), όπως ονομάστηκαν από τους μετέπειτα ανθρώπινους εξερευνητές, ήταν μια φυλή που προήλθε από γενετικά τροποποιημένα τρωκτικά-εργάτες. 
Μεταλλάχθηκαν σε πλάσματα με μεγαλύτερη κρανιακή χωρητικότητα, προσαρμοσμένα στη ζωή με χαμηλή βαρύτητα και έλλειψη οξυγόνου.
Δεν μιλούσαν με ήχους, αλλά επικοινωνούσαν με ένα σύστημα βιο-ηλεκτρικών παλμών και χρωματικών αλλαγών στο δέρμα τους. Ανέπτυξαν μια κουλτούρα βασισμένη στη συλλογική μνήμη και την απόλυτη συνεργασία. 
Τα εργαλεία τους ήταν οργανικά, καλλιεργημένα μέσα από τη βιοτεχνολογία που κληρονόμησαν από τους ανθρώπους-δημιουργούς τους.
Όταν οι άνθρωποι επέστρεψαν στον Άρη τον 30ο αιώνα, βρήκαν έναν πλανήτη διαφορετικό. Όχι έναν παράδεισο, αλλά ένα λειτουργικό, αν και ξένο, οικοσύστημα. Και δεν ήταν πλέον μόνοι.

Οι Σιωπηλοί Φύλακες, κρυμμένοι στα σπήλαια, παρακολουθούσαν. Η ζωή στον Άρη είχε εξελιχθεί, ακολουθώντας τη δική της μοίρα. Δεν ήταν πια η Γη 2.0. Ήταν ο Άρης, ένας κόσμος που είχε πλέον τη δική του, μοναδική ιστορία επιβίωσης να διηγηθεί. Η ανθρωπότητα είχε σπείρει τη σπίθα της ζωής σε έναν νεκρό κόσμο, και η φύση—ακόμα και η τεχνητή—είχε βρει τον τρόπο να την κάνει δική της.