Είναι χειμώνας κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, και βρίσκομαι —ή μάλλον φαντάζομαι πως βρίσκομαι— στα Τρίκαλα. 

Όχι τα Τρίκαλα του σήμερα, αλλά εκείνα τα παλιά, με τον αέρα να μυρίζει ξύλο, πετρέλαιο και καμένο κάρβουνο. Όλα γύρω μου είναι προϊόν μιας φανταστικής περιπλάνησης του νου, μιας ταξιδιωτικής σκέψης που με στέλνει πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή που γνώρισα μόνο μέσα από αφηγήσεις, φωτογραφίες και μουσικές.

Η πόλη ανασαίνει μέσα στην παγωνιά, βγάζοντας μικρά σύννεφα ατμού από τα καφενεία και τα στόματα των περαστικών. Οι δρόμοι έχουν λίγη ομίχλη, αυτή τη γνώριμη θεσσαλική πάχνη που απλώνεται σαν μανδύας πάνω από τον Ληθαίο. 

Περπατώ αργά στην κεντρική πλατεία, ανάμεσα σε παλιά αυτοκίνητα — Fiat 127, Datsun, Opel Kadett — που μοιάζουν να αφηγούνται κι αυτά μια εποχή πιο αθώα, πιο «χειροποίητη».

Οι βιτρίνες των καταστημάτων φωτίζονται με λάμπες. Βλέπω ανδρικά ρούχα 80s, και γυναικεία παλτά με έντονα χρώματα. Από κάπου ακούγεται χαμηλά ένα ραδιοφωνάκι που παίζει “Sweet Dreams (Are Made of This)” των Eurythmics. Στην αρχή νομίζω πως είναι φαντασία μου — και πράγματι είναι· όλο αυτό το σκηνικό υπάρχει μονάχα μέσα στο μυαλό μου, σαν μια νοσταλγική ανακατασκευή μιας εποχής που δεν πρόλαβα.

Μπαίνω σ’ ένα καφενείο με ξύλινα τραπέζια και μαυρισμένο ταβάνι από τον καπνό. Οι άντρες παίζουν χαρτια - δηλωτή, καπνίζοντας τσιγάρα γνωστές μάρκες της εποχής. 

Ο καπνός δημιουργεί ένα γκρι πέπλο πάνω από τα κεφάλια τους, ενώ στο βάθος ένα παλιό ραδιόφωνο μεταδίδει ειδήσεις. Η ζεστασιά της σόμπας ανακατεύεται με τη μυρωδιά του καφέ και του καμένου πετρελαίου.

Στους δρόμους κυκλοφορούν νεαροί με τζιν και μπότες, πουκάμισα με καρό και —αναπόσπαστο στοιχείο— μαλλιά σε χαίτη, φορμαρισμένα με λακ. Τα κορίτσια φορούν ψηλόμεσα παντελόνια, έντονα κραγιόν και μεγάλα σκουλαρίκια. Όλα μοιάζουν βγαλμένα από ταινία, αλλά εγώ ξέρω πως απλώς φαντάζομαι - παρατηρώ μέσα από το θολό τζάμι του μυαλού μου έναν χειμώνα των 80s

Το σούρουπο πέφτει. Στους δρόμους ανάβουν τα πορτοκαλί φώτα, και η πόλη ετοιμάζεται για τη νύχτα του Σαββατόβραδου. Κάπου ακούγεται το όνομα ενός μαγαζιού: Κλαμπάκι της εποχής. Ακολουθώ τη φανταστική μου περιπέτεια και φτάνω εκεί. Η μουσική δυναμώνει: Modern Talking, Depeche Mode, Scorpions. Η πίστα είναι γεμάτη νέους που σήμερα έχουν περάσει τα 50 έτη, και χορεύουν με πάθος, χωρίς κινητά, χωρίς βιασύνη. Ο DJ γνωστή φυσιογνωμία πίσω από την κονσόλα, βάζει γνωστά 80s τραγούδια, και βλέπω τη μπάλα-καθρέφτη να γεμίζει τον χώρο.. με φώτα που αναβοσβήνουν σαν μικρές αναμνήσεις.

Εκείνη τη στιγμή νιώθω πως βρίσκομαι στ’ αλήθεια εκεί. Κι όμως, ξέρω πως δεν είμαι — είμαι απλώς ένας ταξιδιώτης της φαντασίας, ένας παρατηρητής που περιπλανιέται σε σκηνές από μια παλιά φωτογραφία. Οι φωνές, τα γέλια, τα αρώματα του καπνού και της μπύρας είναι τόσο ζωντανά που σχεδόν τα αγγίζω. 

Κι όταν η μουσική σβήνει, βγαίνω πάλι έξω, στο κρύο. Ο αέρας μυρίζει καθαρός και κοφτερός, η ανάσα βγάζει ατμό, κι εγώ νιώθω πως ο χρόνος έχει σταματήσει.

Στη γωνία, ένα περίπτερο πουλάει περιοδικα της εποχής. Δύο κορίτσια γελούν κοιτώντας μια αφίσα του γνωστού Έλληνα τραγουδιστή. 

Είναι εικόνες φτιαγμένες από αναμνήσεις άλλων, μα εγώ τις βλέπω σαν δικές μου. Ίσως γιατί, με έναν παράξενο τρόπο, η νοσταλγία δεν χρειάζεται να έχεις ζήσει κάτι για να το νιώσεις. Μπορεί να γεννηθεί μόνο από την επιθυμία να ανήκεις σε μια εποχή που σε συγκινεί.

Η βραδιά τελειώνει με την πόλη βυθισμένη στη σιωπή. Μόνο το ποτάμι ακούγεται να κυλά, αργά, κάτω από τις γέφυρες. Το φως των φανοστατών καθρεφτίζεται στο νερό, και για μια στιγμή όλα παγώνουν. Σκέφτομαι πως αυτή η φανταστική επιστροφή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άσκηση μνήμης· ένα παιχνίδι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ανάμεσα σε ό,τι υπήρξε και σε ό,τι επινοεί το μυαλό.

Οι χειμώνες των ’80s στα Τρίκαλα, έτσι όπως τους ονειρεύομαι, είναι γεμάτοι μουσική, χαμόγελα και αυθεντικότητα. Ίσως να μην ήταν ποτέ ακριβώς έτσι — μα στην φαντασία μου είναι. Εκεί, οι δρόμοι έχουν πάντα μια ελαφριά πάχνη, τα μαλλιά φουσκώνουν από τη λακ, και η μουσική των Scorpions αντηχεί σε κάθε στενό.

Και όταν επιστρέφω στο σήμερα, αφήνω πίσω εκείνη την εποχή με την αίσθηση ότι την έζησα — έστω για λίγο, μέσα στο μυαλό μου. Γιατί, τελικά, κάθε «χρονοταξίδι» ξεκινά από μια σκέψη, κι αυτή εδώ ήταν η δική μου: μια φανταστική περιπλάνηση στους χειμώνες των ’80s στα Τρίκαλα, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να σταματά για να ζεστάνει την ψυχή με λίγη νοσταλγία.